[escribín este texto hai case un mes, mais non atopara o momento de penduralo por aquí]
Lembro que houbo un día, alá polo
ano 2008, no que souben que estaba a escribir este libro, Raíz da fenda. Dos poemas que anotaba daquela nun caderno de pautas
azuis, só perviviu o último dos que figuran no poemario, que foi tamén o que me
fixo decatarme de que comezaba algo.
Do mesmo xeito, pero ao revés, o derradeiro que escribín é
o primeiro texto que aparece no libro, o que me fixo ser consciente de que o círculo se pechaba inevitablemente.
Nunca me ocorrera antes algo así: ter a certeza do principio e, despois, a do final. Tamén foi o proceso de escrita máis longo e lento, menos buscado. Resultaron gratos, sobre todo, os tempos de pausa, ás veces longos, case como abandonos necesarios.
Foron, polo demais, anos de mudanzas
interiores profundas que trocaron o meu xeito de escribir poesía, anos de
feridas abertas, de perdas e de fisuras que me partiron en varios fragmentos.
Foron anos de paxaros de origami
que saíron voando por todas partes.
Creo que xa non son a que era
cando comecei o libro, e que xa non o serei máis, non porque o libro me mudase (ou talvez si) senón porque eu mudei para el.
Nunca fun tan honesta comigo nun
libro de poemas. Nunca convocara antes a fenda de maneira tan directa. Nunca
procurara así cada unha das fisuras, cada unha das feridas. Nunca fora,
tampouco, tan dura como o é unha améndoa.
Até agora.
Hai feridas que botan raíces en
nós.
Agora preciso abandonalas, entregalas ao azar das páxinas, a ese outro
lado.
Só agardo que haxa alguén que as
recolla na outra beira.
8 comentarios:
Seica medraches?
Que remedio.
Igual é que botei raíces.
Daquela medraches cara abaixo? dar un paso atrás para colleres impulso?
Iso intentaba, pero saíu este libro :)
Entendo. E viñeches aquí a falar do teu libro.
e logo onde se non aquí?
Non criticaba a acción nin nada semellante. Estaba a "rememorar" ó señor Umbral.
Así o entendera, perda coidado!
Apertas!
Publicar un comentario