Os cines Valle Inclán pechan o
trinta de xuño. Sobreviviron sete anos máis que os cines Equitativa na Praza de
Lugo da Coruña, outra sala á que quixen moito, aínda que por distintas razóns. A miña primeira película no cine: creo que foi Bambi, ese é o recordo. A última, probablemente non a derradeira: A caza. As dúas no Valle
Inclán. As dúas, cada unha ao seu xeito, experiencias fantásticas.
Non serei eu a primeira en dicir
que estes cines son un símbolo; un símbolo doutro Santiago, de baldosa e soto,
de pouco brillo, de vella-parte-nova da cidade. En realidade, un símbolo doutro
mundo, o dos posters pegados en taboleiros con chinchetas, e os horarios das
salas impresos en cartulinas, e as moedas da recadación gardadas nunha caixa
metálica por vez de rexistradas nunha pantalla táctil.
O mundo das entradas sen numerar,
de chegar con vinte minutos de adianto para coller sitio, de deixar de chegar
con vinte minutos de adianto porque xa sempre hai sitio baleiro. Á saída do
cine, tomar un café no bar "La taquilla" para falar do filme un anaco.
E camiñar de noite, de regreso do cine, ata a casa.
Decátaste de que xa non poderemos
ir andando ao cine?
Este outro cine que nos deixan,
nunha cidade que hai moito tempo que comezou a perder os seus símbolos (ou,
talvez, nun mundo que hai moito tempo que comezou a perder os seus símbolos) é
o cine de estrea e butaca cómoda, de entrada cara e grupos de adolescentes a un
lado e a outro, de combo de flocos de millo e cocacola xigante, de super
pantalla e centro comercial. Á saída dese cine, non hai lugares nos que falar
da película. Ben mirado, tampouco poñen películas das que falar.
Quedamos orfos de películas, alén
do Cineuropa, do ciclo Amal e algúns outros, poucos. Os que amamos o cine máis
alá do outono, máis alá das propostas para o grande público, quedamos orfos. En
parte porque está por chegar (cedo) o momento no que consideremos seriamente se
podemos permitirnos pagar catorce euros por dúas entradas para unha película
trivial, se nos compensa investir tanto cando o mesmo prezo custa un DVD dun clásico
que, por azares, nunca vimos, ou dunha estrea do ano anterior que nunca chegou
á nosa cidade. Ou de calquera outro produto que nos alimente máis e mellor que
iso que nos ofrecen no centro comercial. Quedamos orfos.
O día 30 de xuño pechan os cines Valle
Inclán. Seis persoas perden o seu traballo. E eu perdo algo que era valioso
para min: un espazo para albiscar outros mundos.
