O meu teléfono móbil decidiu enfeitarse na tarde de onte cunha mensaxe de erro: un pequeno rectángulo branco cun texto simple "error", que non responde aparentemente a ningún defecto no seu funcionamento normal. Insistiu varias veces, como cando se esgota a batería e avisa en repetidas ocasións de que se vai apagar en breve. A cuestión é que non dou atopado a deficiencia da que me avisa e comezo a pensar que en realidade non existe, e que máis que unha advertencia, a mensaxe de erro é unha ameaza. Na próxima primavera cumpriremos catro anos de fructífera relación só interropida por aquelas semanas que extraviei o cargador na miña propia casa e tiven que mercar un cargador universal para substituílo. Non teño intención algunha de cambiar o teléfono por outro a pesares das molestísimas mensaxes da miña compañía telefónica, que me alenta a aceptar, case unha vez por día, unha oferta de tarifa que non necesito e un terminal intelixente que non me apetece mercar. E iso só porque hai moito que excedín o tempo de permanencia obrigatoria que me une a eles.
Lembroume todo esto a unha historia que me contara unha amiga sobre a súa impresora, que comezara, igual que o meu teléfono, a dar mensaxes de erro un día calquera, ata que a dependenta dunha tenda de venta de cartuchos lle confirmou que a impresora en cuestión estaba programada de fábrica para lanzar esas mensaxes a partires dun certo número de copias, independentemente de que estivese estropeada ou non. Non sei se é o meu caso agora, mais si que ao próximo que me diga aquelo de que mercar un cargador novo/reparar o teléfono non me compensa porque podo cambiar de móbil por menos cartos, é posible que lle conteste mal. Catro son os anos de relación co meu teléfono e seis co meu ordenador portátil que, segundo o rapaz que me atendeu na tenda de Apple na que lle merquei unha batería nova a primavera pasada, debería ir pensando en cambiar. A culpa é miña por mercarlles cousas aos de Apple, que son o máis semellante a unha mafia ou a unha secta. Xa ven que eu non son un exemplo de nada agás da contradicción, e teño que recoñecer que dependo bastante das múltiples trangalladas que inventaron para me facer a vida máis fácil (sobre todo dun sistema operativo que me resulta terriblemente cómodo) e que nos seis anos últimos non lembro ningunha ocasión na que o meu portátil ficase trabado ou colgado ata o punto de ter que desenchufalo polas bravas.
É posible que resistir estes envites pequenos do sistema económico no que vivimos non sirva para nada en absoluto, mais ese é o único argumento que empregan os que mercan un apartamento só para vendelo máis caro coa idea de que todo o mundo o fai así, e de que non especular coa vivenda é o mesmo que ser parvo. O primeiro teléfono móbil que tiveron os meus pais (calculo que polo ano 98) funcionaba perfectamente en 2006 cando o precisei durante algunhas semanas, e cambiei de coche cando o ZX de segunda man que tiñamos deixou literalmente de funcionar. Tamén é o mesmo argumento dos que me preguntan por que escribo en galego e non en castelán, cando existen máis oportunidades nun sistema que ten máis lectores e máis industria. A razón é a mesma: porque é tan normal escribir e falar na lingua do país no que vives como non remprazar cousas que funcionan perfectamente. O que me cabrea é que as persoas que se atreven a cuestionar estas opcións consideren que os que tomamos outras só o facemos por gañar unha reputación de mártires. E estou xa farta de ter que admitir preguntas que, honestamente, non deixan de resultar impertinentes e prexuizosas por estaren sustentadas nunha masa maioritaria de opinión na que semello non estar nunca.