Cinco motivos polos que vostede tería que mercar... O meu gato é un poeta, de Fran Alonso

1.Porque se vostede ten un gato, descubrirá que é -de feito- un poeta. E porque se non o ten, quererá adoptar un.

2.Porque a poesía é un globo que se incha...

3.Porque racha cos poemas fermosos e intocables, e invita a que se xogue coas palabras, a que se saboreen, se transformen, se reinventen e se fagan xogo, a que sigan vivas despois de pechar as páxinas na música que as acompaña, na rede ou na imaxinación de cada quen.

4.Porque é un libro intelixente, e os nenos precisan e aprecian, sobre todo, os libros intelixentes.

5.Porque fala de hoxe, de aquí e de agora. De que almorzar cereais con leite pode convertirse nun berro de resistencia e rebelión. E porque gaña lectores para a poesía contemporánea, a que se incha como un globo, que é o que importa.

*Escribín este post no mes de novembro, mais nunca é tarde para recomendar un libro! E ademais a miña gata cumpre anos!

Imaxe de dentro do libro

A gata Mafalda cando chegou á casa.

!

Un selo de cristal

A Carlos Fuentes quedáronlle libros por escribir. Naquel índice maiúsculo e soberbio que titulou La edad del tiempo, ordeou as súas novelas na historia dun México que -creo- amaba. Acomodounas todas, as xa escritas e as que estaban por escribir. 

Todas. 

Fascínanme hoxe os títulos non natos, como cadaleitos metodicamente dispostos para perdurar. Escribiu tamén outros libros que podemos anotar agora polas marxes, algúns deles os meus favoritos, verdadeiras revelacións, como Instinto de Inez. Esta novela comeza cunha frase certeira por definitiva: "no tendremos nada que decir sobre nuestra propia muerte". 

Pensaba Carlos Fuentes que a literatura é necesaria, como é necesario entender o mundo desde os outros lados, os que non se poden medir: abandonar o racional para abismarse ao posible. Pensaba tamén que a novela serve non para dar respostas a nada, senón para nos facer as preguntas importantes. Como narrador, era un deslumbrador.

 Morreu esta tarde no seu México natal, que definiu nunha ocasión como un país feito polas súas feridas. Gústame pensar que apertaba entre as mans un selo de cristal.

Extramunde

Estes días releo a novela coa que X. Queipo gañou o premio Xerais en 2011,  Extramunde, que está nas librarías desde o mes de setembro. Bulíame na cabeza desde o verán o desexo de falar deste libro, nunha desas entradas para o blog que comezo pero nunca remato. Xentes máis autorizadas e sabias explicaron e explicarán con minucia as razóns para mercala, disfrutala e compartila, así que os meus argumentos probablemente sobren, e por iso vou prescindir deles. Quero contar só como me emociona, porque penso honestamente que Extramunde é máis que un libro recomendable. Podo dicir que é unha novela de aventuras, de barcos, de fuxidas e de encontros, de personaxes que se dilúen e se abandonan ao longo da viaxe, do seu ronsel sobre moitos mares. Podo dicir tamén que atopei nela un oficio narrativo impecable, o dun autor que combate e reinventa cada libro sen tomar atallos, como a maioría dos autores que aprezo. Podo dicir isto e ficar calada, porque son motivos que bastan para atopar o que un busca, o que eu busco cando menos, nunha novela, motivos para considerala moi destacable, para considerala alta literatura -se queren- e circunscribila a ese espazo: o da ficción ben feita. Pero ás veces hai literatura que é algo máis, e por iso dicía que é máis que un libro recomendable: é un libro necesario. 

E aí está clave de como me emociona, o que quería contar, o que me importa e de verdade me afecta: que se trata dun canto á diferencia, á virtude de diverxer, de transitar as marxes, de estar afastado e saber por que. Un canto ao plural fronte ao único, unha invitación a ser diferentes e tamén felices. Necesitamos, nestes tempos que se prometen escuros por azuis, reivindicarnos así, apreciarnos polo que somos, autoquerernos distintos. Porque se un día nos fixeron sulagados e cóncavos, cómprenos aprender que as bandeiras nunca se ergueron cos brazos senón coa emoción de saberse arredado dos mastros dos outros. Aínda que os mastros dos outros semellen longos e fortes, e as bandeiras propias fiquen feitas farrapos polos ventos que corren.